Festival Günlüğü - Masalsı ama bayat

Alain Resnais'yle tanışıklığım maalesef Hiroshima Mon Amour'un ötesine gitmiyor. Yine de 85 yaşındaki yönetmenin Venedik'te kendisine ödül kazandıran "Coeurs" (Kalpler) filmine büyük bir hevesle gittim. Dünkü sürpriz nasıl olumlu yöndeyse bu sefer de vasat bir sürprizle karşılaştım. Aslında dün gece Serra Yılmaz'ın Empire'da yayınlanan röportajını okuyunca hafiften bir korkmuştum. Çünkü Yılmaz filmi nasıl yarıda bırakıp çıktığını anlatıyordu. Demek ki Serra Yılmaz'la biraz uyuşuyoruz. Açıkçası filmin ortalarında sinemadan çıksam mı diye düşündüm ama sonunu nasıl bağlayacağını da merak ediyordum. Ancak bir süre sonra artık sonunu da merak etmez halde buldum kendimi. Yine de aralarda eğlendik, sıkıldık ve bitirdik bir şekilde.
Herşeyden önce elimizde (kelimenin anlamıyla direk örtüşüyor) 'bayat' bir sinema var. Herşey bunun içinde. Oyunculuklar olabildiğinin en üst noktasında teatral ve eski moda. Senaryo deseniz ilk başta tüm yapaylığa rağmen hoş gelse de bir süre sonra boş olmaktan ileri gidemiyor. Gerçekten keyifli anlar mevcut filmde. Ki genel olarak seyirciyle birlikte ben de baya güldüm (ya da gülümsedim diyelim) ama herşeyden önce böyle bir materyal için gereksiz uzunlukta bir film. Bu genel vasatlığa yönetmen Alain Resnais de eşlik ediyor. Arada çok hoş mizansenler ve vasatın üstü performanslar yakalasa da genel olarak 'aldım tiyatro metnini kameraya garip ('weird' lafı çok uyar) bir şekilde aktardım' havasında. Filmden nefret etmedim belki ama eksileri artılarının çok üstünde. Ve bu tarz bir hoşluklar öyküsünün olması gerektiği hafif ve belki de biraz masalcı yapıyı karşılaşasa da genel olarak başarılı olamayan bir çaba olarak kalıyor. Sanırım Venedik'teki yönetmen ödülünü de isme vermişler.

Bugün "Durgun Yaşam" diğer bir popüler filmdi. Ben yarın görebileceğim onu. "Hayalet Dalgalar" ve "Güçsüzün Hakkı" ile beraber.

2/5